Mª Isabel Sánchez Corral
A crise económica ten unha serie
de consecuencias que afectan directamente ás mulleres e ao movemento feminista
como tal. A estas alturas é unha obviedade dicir, que se antes da crise as
mulleres eran as máis golpeadas polo paro, a pobreza, a discriminación
salarial, os contratos lixo, agora co agravamento desta, a situación empeorou e
multiplícanse todos os índices en sentido negativo. Son mulleres as que están
detrás dun desafiuzamento, na cola do banco de alimentos, sendo o único soporte
económico na familia ou fóra do mercado laboral asumindo o papel de coidadoras,
enfermeiras, educadoras, limpadoras, etc.
Esta crise afianza a idea
feminista de que o sistema se sustenta en dous piares, que se retroalimentan: o
capitalismo e o patriarcado. Unha vez máis estanos a pedir a gritos que
esquezamos nos nosos dereitos para
utilizarnos como exército subvalterno, que nos retiremos a casa ou no mellor
dos casos, que manteñamos un pequeno traballo en precario realizando ao mesmo
tempo as tarefas que o Estado non está disposto a asumir. Pero é esa
corresponsabilidade entre Estado, sociedade, mulleres e homes, a que permite ás
mulleres incorporarse á sociedade como cidadás de pleno dereito. En cambio, o
momento "deficit 0", nos aboca a paliar os estragos das
privatizacións de servizos públicos e sociais.
Por outra banda, a crise pillou
ao movemento feminista co pé cambiado. Un feminismo que en certa medida estaba
cómodo no sistema, loitando pola ampliación de dereitos e igualdades, diluíndo
o seu discurso e asumindo que mulleres de dereitas e mesmo do Opus Dei podían
introducirse no movemento feminista. O cal levou a que non se aprobasen moitas
políticas feministas e non se fixese unha crítica ao capitalismo, obviando a
loita de clases. Como ben di Lidia Falcón “o feminismo ten que ser de esquerdas
o non é”. Ao longo da súa historia conseguiu moitos máis avances cando se
enfrontou directamente ao poder e á dereita, que cando colaborou ou delegou a
súa resposabilidade. O feminismo na súa crítica ás desigualdades de xénero ten
que analizar en profundidade o que devén o sistema capitalista.
A influencia do movemento
feminista e das mulleres feministas a finais das últimas décadas do século
pasado foi fundamental. A loita pola visualización das mulleres a través da
discriminación positiva e a súa consecución institucional, a través das listas
paritarias en comicios electorais, aínda sendo un medio e non un fin en se
mesmo quedou en algo meramente formal que diluiu a loita e as súas moitas
reivindicacións. Exemplo disto o temos na transversalización das políticas de
muller en discursos, idearios, programas, etc.
Nestes momentos asúmense certas
ideas como mantras e outras esquécense ante a inmediated do urxente. Isto
sucédelle ás reivindicacións das mulleres. Asumidas dun xeito formal son
relegadas a engrosar un apartado que denominan igualdade, con outros moitos
“ismos” no seu interior ou no peor dos casos, formando parte dos servizos
sociais. Políticas que deben transversalizar o discurso de calquera ideario de
esquerdas aparecen descafeinadas. Para iso, a dereita xa se encarga de
practicar a caridade e o asistencialismo
a través das súas asociacións.
Cando falamos de políticas de
esquerdas e feministas, estamos a falar da abolición da prostitución, do
aumento de servizos sanitarios e escolas públicas, de coeducación, da
erradicación da violencia contra a muller, da construción dunha rede de
gardarías públicas e centros xeriátricos, da igualdade salarial, da memoria das
mulleres e do feminismo, dun parque público de vivenda, de postos de decisión
para as mulleres. Asumamos ésto ou non digamos que falamos de democracia.
Loitemos pola igualdade real se cremos na democracia real. Loitemos por ela
tamén porque non hai mellores momentos, que os que nos piden cambiar as cousas.
Publicado no Progreso o 9-5-2015
No hay comentarios:
Publicar un comentario