Gonzalo Pérez López
Se hai un feito na proclamada sociedade da información tendente a
desvirtuar, socavar e debilitar a nosa enfermiza democracia, este é a lei do
silencio. Cando este silencio, que non emana do dereito senón que o conculca,
adquire forza de lei para o seu obrigado
cumprimento nun país que o sitúan entre os formalmente democráticos, a
situación deriva en perversa.
Realidades económicas, sociais e políticas, nacionais e internacionais,
recentes ou perdurables nun tempo interminable, todas transcendentes para a
cidadanía, son minimizadas ou silenciadas polas elites dominantes coa mesma
naturalidade coa que planifican o modelo de explotación máis efectivo en cada
momento.
A lei do silencio non necesita ser debatida, consensuada, ou argumentada, a
impoñen sen miramentos. Precisamente a súa esencia antidemocrática é
incompatible co razoamento pero, por se tiveran que facer fronte a alguén que
denunciara os silencios imperantes,
dispoñen dunha batería de contrapuntos disuasorios que, a modo de ideas forza,
son repetidos ritualmente ata que, normalizadas e interiorizadas, pasan ó
acervo popular das falacias. Precisamente por tratarse de falacias non
pretenden desmontar racionalmente a denuncia senón, mediante sucesivas
descargas dos voceiros do poder hexemónico, matar ó mensaxeiro para evitar que
o silencio acabe por tornarse nun clamor esixindo desvelar a realidade
ocultada.
Amontóanseme feitos exemplificadores deste proceso de silenciado coidadosamente programado pola oligarquía
española durante as últimas décadas. Así, o escurantismo reinante
(literalmente) en torno á monarquía e os seus protagonistas (“o rei trouxo a
democracia”, ”parou o golpe” ou “é como un de nós”); os amaños dunha transición
que non condenou explicitamente o franquismo e garantiu que os poderes
económicos, políticos, xudiciais, militares e policiais transitaran, sen perder
un ápice de capacidade de manobra, da ditadura real á democracia formal
(“queren cuestionar a nosa modélica transición”); a Lei de Amnistía de 1977
(perdón para os verdugos, aldraxe e esquecemento para as vítimas), incompatible co Dereito
internacional, que impediu ata hoxe xulgar o xenocidio e os delitos de lesa
humanidade, imprescritibles, da ditadura (“foi a reconciliación” ou “pretenden
reabrir feridas do pasado”); a lista de individuos e empresas defraudadoras do
erario público (“dan traballo”) e de “patriotas” beneficiarios da amnistía
fiscal (“serviu para recadar algo do que xa estaba perdido”); as
inmatriculacións e a inxerencia espuria
da igrexa na política española (“fai
unha inxente labor social” ou “hai que respectar as crenzas maioritarias”); a
actividade febril nas cloacas do réxime (“razón de estado”); as selectivas
subvencións públicas a organizacións de escuros fins ou a determinados medios
(“garanten a liberdade de prensa”); as connotacións políticas do poder xudicial
e de moitas das súas decisións inasumibles pola cidadanía (“deixar actuar ós
xuíces” ou “respectar o estado de dereito”); as aramadas, o desprezo e o trato
inhumano aos inmigrantes (“hai que protexer as fronteiras”); a humillación do pobo sahariano e o atentado masivo aos
dereitos humanos, tanto dos “primos” árabes do rei (“garántennos petróleo a prezo accesible”)
como da ditadura turca (“axuda o frear a inmigración ilegal que pon a Europa en
perigo”) e un deprimente etcétera que resulta difícil de frear.
A lei do silencio supón un escarnio á democracia e a esa constitución á que
abrazan sen pudor os que a incumpren. Fulmina dereitos como a recibir
información veraz, a participar nos asuntos públicos, á seguridade xurídica, ó
pluralismo político dos medios públicos ou ó de que a xustiza emane do pobo e
sexa administrada por xuíces independentes. Ademais pretende manter á cidadanía en permanente “minoría de
idade” para que asuma a inmoralidade como elemento intrínseco á acción
política.
Vaise asentando a impresión de que trala fachada mediática, as veces
evasiva e morbosa, irreal e disuasoria
outras, case sempre manipuladora, todo é silencio. Entón, cando a vivencia
cidadá oscila entre a cerimonia da confusión interesada e o silencio máis ou
menos cómplice, cando os inquisidores, endeusados, pontificadores, salvapatrias
e demais fauna autoritaria atopan na ignorancia da realidade silenciada o caldo
de cultivo para actuar, a democracia é mera ficción. E isto non é unha figura
retórica, é o único claramente perceptible.
Quero pensar que pode quedar algún poro no tecido social polo que poida
colarse aire democraticamente fresco, pero, en calquera caso, convén manterse
alerta e non esquecer que se a realidade non fora tan teimuda nas súas
manifestacións, acabaría por resultar irrecoñecible.
Publicado no Progreso o 10-3-2018
No hay comentarios:
Publicar un comentario