Razón instrumental

Xosé Ramón Cando Vázquez

Afirmaba Confucio que para formar a recta vontade teriamos, primeiro, que coñecer a natureza das cousas. Nunha perspectiva próxima se situaban Sócrates, Platón ou Aristóteles que sostiñan a equivalencia entre o saber e a perfección moral. Mais radical era Epicuro subliñando que o estudo da physis so era pertinente canto á construción da ética, non como un fin en si mesmo. Todos estes pensadores coincidían na consideración do saber como ferramenta liberadora da vontade humana da súa dependencia, maior ou menor, da necesidade, propia do carácter cego da natureza. Pódese afirmar, deste xeito, que a historia da filosofía e a historia do esforzo levado a cabo pola humanidade para facerse cargo da autonomía que o desenvolvemento do logos puxo ao seu dispor.

Cando se menciona o saber, faise referencia, en xeral, ao coñecemento do real, da “natureza das cousas” tal como o expresa Confucio ou ás “esencias” que Sócrates aprendeu a definir. A “sabedoría” é un estadio que se contempla ao lonxe, que Platón considera de moi difícil acceso e que Aristóteles entende como un obxectivo inalcanzable aínda que como unha referencia necesaria. De todos xeitos, estes filósofos intentan ir mais alá do que aparece, pero, por enriba de todo interróganse verbo da orixe do obxecto de coñecemento pero tamén encol do “telos”, da finalidade do mesmo. Velaí a actualidade do seu pensamento como antítese da razón instrumental predominante.

Os privilexiados intelectos que gobernan a pedagoxía actual decidiron que o saber en si mesmo non contén ningún valor formativo polo que os currícula educativos deben estar artellados mediante o que denominan “competencias”, ou sexa, a educación formal está destinada a “aprender a facer”. Sen negar a importancia de “aprender a facer”, discúteselle o monopolio dos contidos educativos e faise constar a semellanza de “facer” con “producir”. Que diría Pierre Bourdieu? Se cadra que a reprodución que el constataba, agora salta “impúdica” á vista de todas e todos. Nesta formulación educativa adivíñase a ideoloxía dos tempos, o trunfo da tecnociencia que non busca o saber senón a manipulación da natureza e o control da sociedade, utilizando como soporte a maxia portentosa da tecnoloxía.

Os pensadores da Escola de Frankfurt buscaron as coordenadas ideolóxicas deste tempo, na liña dos filósofos mencionados anteriormente, producindo respostas como as de Marcuse ou as de Habermas que poñen de manifesto a hexemonía incontestable da razón instrumental, por enriba doutras reflexións sobre causas e consecuencias que transcendan o inmediato. Neste contexto, faise referencia ao trunfo do nazismo como unha expresión desa mesma razón e, como exemplo, sinálase  a resposta de Adolf Eichmann ante o tribunal que o xulgaba como responsable da organización da “solución final ao problema xudeu”:  “o meu cometido era que os trens chegasen á súa hora, a carga que puidesen levar eses convois non era da miña incumbencia”.

A circunstancia mais dramática (se cada pódese dicir tráxica) deste uso irresponsable da razón atopámola nos líderes das empresas contaminantes que prefiren contribuír á destrución do seu propio hábitat e polo tanto á súa propia destrución antes que reducir dividendos para prover ás factorías dos sistemas de depuración apropiados,  sen privarse de utilizar todo tipo de argumentos “ad hoc”. (lémbrese a renuencia a aceptar as causas humanas do cambio climático e mesmo como sucede con Trump ou co primo de Rajoy a negación da existencia mesma de dito cambio). Que clase de consciencia permite ver o beneficio económico inmediato sen sentirse alarmada pola inutilidade letal do mesmo? Pois esa, a razón instrumental.

De parecida dramaticidade resulta constatar como determinados slogans de propaganda política que  unha boa parte da sociedade asocia con tempos nada democráticos xa superados, poden resultar moi atractivos, mesmo excitantes, para outra parte da sociedade. Non se trata do significado denotativo das palabras senón das connotacións que a súa exclamación carrexa, ou mais preocupante, dos contidos ideolóxicos que agacha. Un “Viva España” ou outras exclamacións semellantes, segundo o contexto ou segundo as voces que as pregoan, poden significar a expulsión do Estado da actividade económica e polo tanto a desaparición das prestacións que dependen da solidariedade social administrada polo mesmo, entre as que está a sanidade pública, a educación pública ao alcance de todos e todas, as pensións en todas as súas modalidades, etc. De feito, a forza política que está a apropiarse do  slogan citado explicitamente,  defende positivamente a economía neoliberal e as súas vantaxes. Que razón pode fundamentar a posición de apoio a esa forza política  de determinados grupos sociais menos favorecidos, que o trunfo do neoliberalismo podería conducir á marxinalidade? Pois esa, a razón que non se interroga sobre motivacións e finalidades mais alá do inmediato.

Publicado no Progreso o 16-11-2019