Un camiño de catro anos

Elías Pérez Sánchez

           En maio de 2011 a xente do común, descontenta polas consecuencias da crise do 2008, polos recortes sociais, polo descrédito das institucións políticas e públicas, pola corrupción e a insensibilidade dos dirixentes políticos do réxime, uníuse nas rúas reclamando xustiza, dignidade e máis adiante, pan, teito e traballo. A xente do común levou á praxe aquel berro teórico que Stéphane Hessel e José Luis Sampedro plasmaron no libro “¡Indignaos!”: “non vivades na indiferenza e levade adiante a insurrección pacífica”, dicían.

O movemento 15-M reclamaba honestidade política, democracia real e radical, soberanismo cívico, economía do ben común e cooperación política frente a un réxime en estado catatónico convertido nunha mistura de oligarquía e plutocracia. Paradoxalmente, e contradecindo a opinión compartida pola ortodoxia do sistema, o movemento e o seu espíritu cristalizou. Fíxose caso una vez máis (por así dicilo) ao chamamento de Hessel: non chegaba con indignarse; era necesario comprometerse: “buscade instrumentos eficaces de acción política para loitar contra as inxustizas, os abusos de poder dos oligarcas e plutócratas e contra o atropeio dos dereitos humanos. Non vos rindades, sede ambiciosos”.

E naceu Podemos como organización política que remexeu as augas noxentas do lodazal político. E surxiron as Mareas nunha nova primaveira, neste caso, no mes de maio deste ano. Mareas que entenderon a política como praxe política participativa, cooperativa e cidadá. Podemos e a conformación das mareas foron a solidificación dos movementos reivindicativos do 15-M e das Marchas da Dignidade.

Tratábase de levar adiante un proxecto político compartido de autodefensa cidadá ante as agresións dos poderosos. E este proceso de autodefensa segue medrando. O 20-D anuncia un cambio, a reconquista dos dereitos sociais, da soberanía popular, da igualdade e da xustiza social. Todo aquelo que o réxime putrefacto do 78, cuxos restos cadavéricos xa cheiran máis da conta, conseguíu practicamente borrar da historia. O 20-D pode ser o principio dun novo escenario político e social esperanzador que, desde a esixencia ética individual e colectiva e o rexeitamento explícito da violencia (instrumento de moitos cambios políticos e sociais producidos ao longo da historia), acade o que José Luis Sampedro e Stéphane Hessel desexaban: atopar una vacina eficaz contra a tiranía dos mercados e os seus aliados e desembarazarse das oligarquías que nos gobernan reconquistando, definitivamente, unha auténtica democracia. Unha democracia real e non virtual.

Publicado no Progreso o 27-12-2015