Carmen González
O profesorado da ensinanza pública aposta por un tipo
de educación que forme os cidadáns para unha participación activa, responsable,
democrática e crítica dentro dunha sociedade pluricultural. Este tipo de
educación dará en principio resposta ás necesidades e problemas da nosa
sociedade.
Por iso todos os profesores buscamos un mesmo fin:
conseguir que os nosos alumnos reciban unha formación de calidade, sen que esa
formación quede limitada a algúns individuos ou sectores sociais, ese fin
buscámolo convencidos de que esa formación lles proporcionará un talante, unha
actitude, un modo de estar e enfrontarse á vida, un modo de relacionarse e de
escoitar; en definitiva, un modo de ser.
Podémolo conseguir? Non, a educación perdeu o norte,
caeu na indefinición e olvidou o seu obxectivo fundamental. Actualmente todo
dentro da nosa cultura está en revisión, e o sistema educativo está
constantemente sometido a continuas reformas (Lode, Logse, Loce, Loe, Lomce)
que non teñen en conta a finalidade da educación: a formación de homes e
mulleres para que poidan colaborar na construción dunha sociedade xusta para
todos.
Hai infinitos argumentos que demostran o fundamento e
a importancia da educación, por nomear algún citaremos a Kant cando di:
«Unicamente pola educación o home chega ser home»; a Zubiri: «A educación ten
ante si a tremenda responsabilidade de orientar ben o desenvolvemento e o
exercicio da liberdade sen sufocala e sen reprimila» ou a Dewey: «A educación
non é nin tan sequera preparación para a vida, é a vida mesma».
O sector educativo está a sufrir recortes que se
presentan como unha consecuencia obrigada da crise, cando o que podemos pensar
é que se están aproveitando da crise para realizar unha reforma onde se deixa
sen traballo a miles de profesores, onde cada vez se lles dota de menos recurso
técnicos e didácticos que aseguraban o seu financiamento e que fose
independente de intereses económicos, ideolóxicos e políticos.
Todo isto vai prexudicar a loita contra o fracaso e
abandono escolar do que tanto se fala, e que a escola pública resulte pouco
atractiva para moitos pais e a sustitúan por unha educación concertada, tendo
como consecuencia nun futuro non moi distante que a formación superior se
reservará a aqueles que poidan costearse as elevadas taxas que esixen as
universidades, as cales tamén reciben cada vez menos recursos públicos.
Deberiamos facer memoria e lembrar o ocurrido en Chile
, onde o que empezou como unha protesta estudiantil, onde se queixaban dunha
educación que se centraba soamente nun adestramento de habilidades funcionais
para un mundo laboral e debilitaba a formación de persoas que puideran
converterse en cidadáns activos e críticos, acabou sendo un conflito social de
gran amplitude.
As cousas estanse presentando ante nós coas mesmas
intencións, as palabras de Esperanza Aguirre así o revelan «anunciando un
futuro que con crise o sen ela, non toda a educación vai ser gratuíta».
Por iso defender hoxe a causa da ensinanza pública
contra unha reforma disfrazada de crise e austeridade é un deber de todos, así
preservaremos mañá a democracia. Seremos capaces?
Publicado no Progreso o 9-3-2013
No hay comentarios:
Publicar un comentario